ဆြဲၿဖဲလိုက္တဲ့စာ

က်ေနာ္ မ ကို ခ်စ္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္လဲ မေမးပါနဲ႔။ က်ေနာ္မေျဖႏိုင္ဘူး။ တကယ္က က်ေနာ္ မ ကို ခ်စ္ဖို႔ ေၾကာက္ရင္းသားက တျဖည္းျဖည္း ခ်စ္မိသြားတာ၊ တစိမ့္စိမ့္နဲ႔ နင့္နင့္သည္းသည္း ခ်စ္မိ သြားတာပါ။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ ႐ႈံးဖူးသမွ် အ႐ႈံးေတြထဲ မ ကို ခ်စ္မိလို႔ ႐ႈံးရတဲ့ အ႐ႈံုးက အႀကီးမားဆံုး .. အခ်ိဳၿမိန္ဆံုးနဲ႔ အခါးသီးဆံုး ... အဲလို ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ ေပါင္းစည္းေနခဲ့တာ။

တကယ္က မိန္းမတေယာက္ကို သူ႔ဆီက ဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ခ်စ္မိတယ္ဆိုတာ အရင္ကဆိုရင္ ႐ူးတာပဲလို႔ ထင္မိမွာ။ အဲဒီစကားကို က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း တေကာင္ေကာင္က ေျပာၾကည့္ပါလား က်ေနာ္ ဟားမွာ။ ဒါ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥလို႔ပဲ က်ေနာ္ေျပာမိမွာေလ။

မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ ခု က်ေနာ္ တကယ္ခံစားေနရတာ။ အဲလိုျဖစ္မွာစိုးလို႔ အေဝးဆံုးကို ေရွာင္ၿပီးကာမွ တျဖည္းျဖည္း နီးလာမွန္းမသိ နီးလာခဲ့တာပါ။ သိတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့္အခ်စ္ေတြရဲ႕ အလယ္ကို ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။

အဲဒီအထိ ေရးၿပီးမွ က်ေနာ္ ဒီစာရြက္ကိုဆြဲဆုတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီစာကို က်ေနာ္ မ ကိုေပးဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးတာမဟုတ္ဘဲ က်ေနာ့္ခံစားခ်က္ေတြကို တေယာက္ေယာက္ကို ေျပာခြင့္မသာလို႔ စာရြက္ေပၚမွာ ေဖာက္ခဲြမိတာပါ။ အဲလို ဆြဲဆုတ္မိတဲ့ စာရြက္ေတြ မ်ားလွၿပီ မ ရယ္။

က်ေနာ္ကမွ မေျပာရဲဘဲ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ခံစားခ်က္ကို မ သိေအာင္မွ မျပဝံ့တာဘဲ။ မ က တကယ့္ကို ဂႏၳဝင္ဆန္တဲ့ မမႀကီးေတြလိုမ်ိဳး အိေျႏၵရွင္ႀကီးလုပ္ေနတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ...။ က်ေနာ္ေျပာရင္ မ က အေလးအနက္ နားေထာင္ေပးမယ္ ဆိုတာကို သိေနရက္နဲ႔ကို က်ေနာ္ မေျပာဝံ့တာ။

အဲဒါနဲ႔ပဲ မ ကို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းကို စာရြက္ေတြေပၚမွာ ခ်ေရးလိုက္ ဆြဲဆုတ္ပစ္လိုက္ ... ဘယ္ေလာက္ ႐ူးလိုက္သလဲေနာ္။

က်ေနာ္ ဘာလို႔မေျပာရဲလဲ သိလားဟင္ မ။ မ က က်ေနာ္ေျပာရင္ အေလးအနက္ နားေထာင္မယ္ ဆိုတာသိတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္အခ်စ္ကို ျပက္ရယ္ မျပဳဘူးဆိုတာ သိတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကို စာနာ နားလည္မယ္ဆိုတာလည္း သိတာပဲ။ ေနာက္တခုက ... မ က်ေနာ့္ကို မခ်စ္ဘူး ဆိုတာလည္း သိေန ျပန္တယ္ေလ။ အဲဒီလို မခ်စ္ဘူး ဆိုတာကို သိၿပီး မၾကားရဲလိ္ု႔ပဲ က်ေနာ္ မေျပာရဲခဲ့တာပါ။

ၿပီးေတာ့ မ က က်ေနာ့္ကို ျပန္မခ်စ္္ႏိုင္တဲ့အတြက္ က်ေနာ့္ကို အားနာမယ္၊ သနားမယ္ ... က်ေနာ္ မခံႏိုင္ဆံုးက အဲဒါပဲေလ။ က်ေနာ့္ကို ပစ္ပစ္ခါခါ ေျပာလိုက္တာကမွ က်ေနာ္ခံႏိုင္ဦးမယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္ စာရြက္တရြက္ ထပ္ ၿဖဲရျပန္ၿပီ .... ။

မ ေနေကာင္းရဲ႕လားဟင္ ... ထမင္းေကာ မွန္မွန္စားရဲ႕လား။ ဒီေန႔ ဘာဝတ္ထားလဲ။ ဘယ္လိုပံုစံ ေလးလဲ။ က်ေနာ္ ျမင္ဖူးေနက် အဝတ္အစားပဲလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ထပ္ဝယ္တဲ့ က်ေနာ္ မသိတဲ့ စတိုင္လား။ မ မ်က္ႏွာက ဘာလို႔ ညႇိဳးေနတာလဲ၊ မ အသံက ဘာလို႔ ဒီေန႔မာေနတာလဲ။ မ သူငယ္ခ်င္း ေတြက ဘယ္သူေတြလဲ ... က်ေနာ္က အဲဒီလို မ ကို က်ေနာ္ဖတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြဖတ္သလို ဖတ္ေနခ်င္တာ၊ စိတ္ဝင္စားတာပါ။

ထပ္ေျပာခ်င္တယ္ ... က်ေနာ္ မ ကို ေလးေလးနက္နက္ကို ခ်စ္ပါတယ္။ တကယ္က မေလးမနက္ ခ်စ္ရင္း ေလးနက္သြားတာ ဝန္ခံပါတယ္။ ေပါ့တီးေပါ့စ တိုးဝင္မိရင္း နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းကို ေပ်ာ္ဝင္ သြားတာ။ မထင္မွတ္ဘဲ ဆိုတဲ့စကားက ေတာ္ေတာ့္ကို ဆိုးရြားပါတယ္ မ ရယ္။ အလစ္မွာ အငိုက္မိ သြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။

မ နဲ႔ နီးနီးေလးေနေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ မ ကိုလြမ္းတယ္ ဆိုရင္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက ဟားမွာ။ အရင္က က်ေနာ္က ဟားတာေလ။ မ က လံုးဝ မလွဘူး ... ဒါေပမယ့္ အရမ္းလွတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီ တရြက္ကိုလည္း က်ေနာ္လံုးေျခၿပီး အမႈိက္ေတာင္းထဲ လႊင့္ပစ္လိုက္ျပန္ၿပီ။

က်ေနာ္ ဆက္မေရးတတ္ေတာ့ဘူး ... တကယ္က က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာရွိတာ ဒီ့ထက္ေလးနက္တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာေတြရဲ႕ ဆယ္ပံုပံု တပံုေတာင္ က်ေနာ္ ခ်မေရးႏို္င္ဘူး။ က်ေနာ္ မ ကို ခ်စ္ေနတာရဲ႕ တရာပံုပံု တပံုေတာင္ က်ေနာ္ မေဖာ္ျပတတ္ဘူး။ က်ေနာ္ေျပာျပတာေတြ က်ေနာ္ ေရးျပတာေတြက က်ေနာ္ မ ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ရဲ႕ ေျခဖ်ားေတာင္ မီမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေျပာမျပေတာ့ဘူး ေနာ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာေတာ့ဘူး။

မ ေနေကာင္းရဲ႕လားဟင္၊ ထမင္းေကာစားၿပီးၿပီလား၊ အလုပ္မ်ားေနလား၊ ေစာေစာအိပ္ပါေနာ္၊ က်န္းမာေရးကို ဂ႐ုစိုက္ပါ၊ အိမ္မွာတေယာက္ထဲဆို တံခါးေတြ ေသခ်ာပိတ္ေပါ့၊ လမ္းကူးရင္လည္း ကားေတြကို ေသခ်ာၾကည့္ကူးေနာ္၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီးရင္ ဒ႐ိုင္ယာနဲ႔ ေသခ်ာမႈတ္ဦး၊ မ ကို သိပ္ခ်စ္တာပဲ လို႔ေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး ... ။ မ က်ေနာ့္ကိုအားနာေနမွာကို က်ေနာ္ ျပန္အားနာတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီစာရြက္ကို ဆြဲၿဖဲလိုက္ပါၿပီ ....။

(မွတ္ခ်က္။ ။ အထက္ပါ ရည္းစားစာကို အခမဲ့ ျဖန္႔ေဝပါသည္။ သင္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သလို ကူးယူ ေဖာ္ျပႏိုင္သည္။ ႀကိဳက္သလို ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ၿပီး ေပးခ်င္သူကို ေပးႏိုင္သည္။ မူပိုင္ခြင့္ မထားပါ)